banner
พฤหัสบดี ที่ 24 เดือน กันยายน พ.ศ.2558 แก้ไข admin

20 ปีที่รอคอย

 

สำหรับคน ที่รอคอยความหวังมานาน เก็บตัวไม่พบปะกับใครๆ ไม่มีรอยยิ้มให้กับตัวเอง จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี   อดทนต่อคำติฉินนินทาต่างๆนาๆ  ขาดสิทธิด้านต่างๆ จนรู้สึกท้อแท้  ทั้งนี้ก็ด้วยบัตรประชาชนใบเดียว ที่จู่ๆไม่ปรากฏชื่อในทะเบียนบ้าน

กล่าวถึง คุณป้าท่านนี้ชื่อ  ป้าดำ (นามสมมุติ) อายุ  ๖๕  ปี  เกิดที่ประเทศไทย  มีบิดา-มารดาเป็นคนไทย

 เมื่อก่อนป้าดำ มีอาชีพรับราชการ (เป็นครู)  แต่ชีวิตต้องมาหักเห เมื่อมาพบรักกับหนุ่มชาวญี่ปุ่น ทำให้ป้าดำ  ต้องลาออกจากการเป็นครู ไปใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน    ป้าดำมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน ย่านเขตยานนาวา  บ้านหลังนี้เป็นของแม่   ตั้งแต่เล็กจนโต  ป้าดำเป็นคนไทยโดยสมบูรณ์ มีหลักฐานการเกิด

มีชื่อในทะเบียนบ้าน  มีบัตรประจำตัวประชาชน ครบ มีหลักฐานการเรียน  บ่งบอกถึงสถานะตนเองเป็นคนไทยอย่างชัดเจน

   ป้าดำ ดำเนินชีวิตในช่วงขณะนั้นอย่างภาคภูมิใจ   มีสุขบ้าง  ทุกข์บ้าง ตามสถานภาพ ป้าดำได้ แต่งงานกับสามีชาวญี่ปุ่น  แต่ไม่มีลูกด้วยกัน     สมัยนั้นเศรษฐกิจที่เมืองไทยเริ่มวิกฤต  ทั้งสองปรึกษากันว่าจะไปใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น   ป้าดำได้ประกาศขายบ้านที่ป้ามีชื่อในทะเบียนบ้านให้กับญาติห่างๆ    หลังจากขายบ้านได้แล้ว ป้าดำเดินเรื่องเพื่อจะไปใช้ชีวิตกับสามีที่ประเทศญี่ปุ่น  ดำเนินการใกล้จะเรียบร้อย     ป้าดำต้องเสียสามีอย่างกะทันหัน   ทำให้ป้าใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาโดยตลอด   แม้นกระทั่งพ่อ-แม่ พี่น้องของตนเอง ไม่ยอมติดต่อกับใครอีกเลย

            มาวันหนึ่ง บัตรประจำตัวประชาชนหมดอายุปี พ.ศ. ๒๕๓๖  ป้าดำไปติดต่อที่สำนักงานเขตยานนาวา เพื่อขอถ่ายบัตรประชาชนใหม่   ป้าดำตกใจมาก  เจ้าหน้าที่งานทะเบียนราษฎรเขตยานนาวาแจ้งว่า ป้าถ่ายบัตรประชาชนไม่ได้แล้วนะ ป้าไม่มีชื่อในทะเบียนบ้านนะ   ทำบัตรไม่ได้หรอก  ให้ไปหาพยานมารับรอง   ป้าดำทำอะไรไม่ถูก มึนงงไปหมด  ก็กลับบ้านไปก่อน 

            ป้าดำใช้เวลาในการติดต่อ ประสานงานกับเจ้าหน้าที่งานทะเบียน หลายต่อหลายครั้ง   เกิดความท้อใจอย่างมาก   คิดในใจว่าครั้งนี้ถ้าไม่ได้บัตร ก็จะไม่มาถ่ายบัตรประชาชนอีกแล้ว   ดูมันยากเหลือเกิน  ทั้งที่ตนเองก็เป็นคนไทยคนหนึ่ง    ป้าดำใช้ชีวิตอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไม่พบปะกับใคร   อยู่มาวันหนึ่ง  ป้าได้ยินเขาประกาศตามสายว่า  ใครที่ยังไม่มีสถานะแสดงตัวตน  หรือไม่มีบัตรประชาชน   ให้ไปยื่นเรื่องไว้ ที่บ้านราชวิถี  

            วันนั้นป้าดำ ไม่รอช้า หลังจากทำพาระกิจต่างๆ เรียบร้อย  ป้าเดินไปที่บ้านราชวิถี  เตรียมหลักฐานที่ป้าได้ไปค้นมาจากที่ต่างๆ นำติดตัวไปด้วยครบถ้วน  ทางเจ้าหน้าที่พาป้าไปอีกห้องหนึ่ง โดยมี พี่มานะ ครูบุ๋ม และเจ้าหน้าที่ฯ ให้คำแนะนำ   ปรึกษา  ประสานงานเบื้องต้น  ชี้แนะให้เจ้าของปัญหาได้ไปดำเนินการเอง 

            วันนั้นครูบุ๋มจำได้ว่า  ป้าดำ เข้ามาพบและได้พูดคุย  สอบถามข้อมูลข้อเท็จจริงเบื้องต้น  ขอดูหลักฐานต่างๆ เราทั้งสองคน   (พี่มานะ ครูบุ๋ม)  มองหน้ากัน (ไม่เห็นจะยากตรงไหน)  เอกสารครบถ้วน ดูแล้วเชื่อได้ว่าเป็นคนไทย   ปัญหาของป้านั้นคือหาพยานบุคคลไปรับรองไม่ได้  เพราะพี่น้องของป้าดำ ไม่ได้ติดต่อกันมานาน ขาดการติดต่อกัน   ครูบุ๋มจึงให้เบอร์ติดต่อไว้ก่อน   ไม่นานครูบุ๋มประสานเขตยานนาวา ทางโทรศัพท์  นัดวันไปพบกับหัวหน้างานทะเบียนราษฎร วันนั้นเป็นวันที่ป้ามีความสุขอีกครั้ง  ป้าได้เพิ่มชื่อเข้าทะเบียนบ้านกลางเรียบร้อย ย้ายชื่อออกจากทะเบียนบ้านกลาง ไปเข้าทะเบียนบ้านที่ป้าอาศัยอยู่ปัจจุบัน ที่สำนักงานเขตพญาไท

             อีกครั้งหนึ่งในชีวิตที่รอคอยมานาน ใกล้จะเป็นความจริงแล้ว  เรานัดเจอกันอีกครั้งที่เขตพญาไท เพื่อย้ายชื่อเข้าทะเบียนบ้าน และถ่ายบัตรประจำตัวประชาชน  ครูบุ๋มเตรียมเอกสารการขอเพิ่มชื่อจากเขตยานนาวามาด้วย เพื่อยืนยันว่าได้ดำเนินการมาขั้นตอนหนึ่งแล้ว   สะดุดอีกครั้งทางเจ้าบ้านมอบหมายให้น้องชายของป้ามาดำเนินการแทนในกรณีย้ายเข้าทะเบียนบ้าน ทางเจ้าหน้าที่งานทะเบียนสอบปากคำป้าอีกครั้ง  แจ้งให้ป้าและน้องชายป้าให้พาเจ้าบ้านมาด้วย วันนี้ยังถ่ายบัตรประชาชนไม่ได้  ยืนยันเป็นสียงเดียวกันว่าใช้เจ้าบ้านเท่านั้น

          ครูบุ๋มพยายามต่อรองว่า ให้น้องชาย ได้ไหม เนื่องจากน้องชายได้รับมอบอำนาจจากเจ้าบ้าน และก็เป็นน้องชายร่วมบิดามารดาเดียวกันกับป้าดำ (นามสมมุติ)

            เราทั้งสองไม่ยอมลุกไปไหน ก็ยังคงเดินไปเดินมา   ในที่สุด  หัวหน้างานบัตรฯ สำนักงานเขตพญาไท  แจ้งให้ป้าทราบว่า วันนี้ให้ป้าถ่ายบัตรประจำประชาชนได้    ป้าดำทำอะไรไม่ถูก  ดีใจมาก มือไม้สั่นไปหมด  พูดด้วยเสียงสะอื้น ปนด้วยน้ำตาคลอเบ้า  ป้ารอคอยวันนี้มานานแล้ว นานมากที่ป้าไม่มีความสุข นอนไม่หลับ วันนี้ป้ามีความสุขมากๆ  ขอบคุณมูลนิธิสร้างสรรค์เด็กที่ให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด  

ครูบุ๋มให้กำลังใจอยู่ข้างๆ มองเห็นภาพที่ประทับใจ  เจ้าหน้าที่งานทะเบียนเขตพญาไท  ต้องเปลี่ยนท่าที ด้วยการมาให้กำลังใจป้าด้วยคน เห็นแล้วประทับใจจริงๆ   ป้ายิ้มทั้งน้ำตามองดูบัตรประชาชนอีกครั้ง  สิ่งที่ป้ารอคอยมานานถึง ๒๐ ปี บัดนี้ป้าได้เป็นคนไทยสมบูรณ์แล้ว 

ทางคุณป้าดำ ครูบุ๋ม ฝากขอบคุณ สำนักงานเขตยานนาวา  สำนักงานเขตพญาไท  ที่ช่วยให้คุณป้าดำได้มีวันนี้