banner
จันทร์ ที่ 7 เดือน พฤศจิกายน พ.ศ.2559 แก้ไข admin

พวกฉันรัก.....ในหลวง


นางสาวทองพูล  บัวศรี

ผู้จัดการโครงการครูข้างถนน  มูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก

 

                   ช่วงเดือนนี้ลงพื้นที่มากเป็นพิเศษ  ด้วยมีกลุ่มนักเรียน นักศึกษาหลายสถาบัน ที่ขอเรียนรู้และเป็นอาสาสมัครในการทำงานช่วยเหลือคนบนถนน  สิ่งที่คนบนถนนเรียกร้องลองมาจากนมและขนม ก็คือเสื้อดำ หรือริบบิ้นที่ติดเสื้อ ครูเองก็พยายามจะหาแต่เสื้อขาดตลาด พร้อมกับราคาที่แพง ในราคาขนาดนี้ ครูจะซื้อทั้งหมดก็จะไม่มีเงินช่วยเหลือเคสที่จำเป็น  จึงแค่สอนเด็กกลุ่มนานาชาติที่เป็นลูกกรรมกรก่อสร้างทำริบบิ้นเท่านั้น 

                   ได้มีกลุ่มจิตอาสาของบริษัทนารายณ์ พร๊อพเพอตี้ จำกัด  ได้รวบรวมเงิน สั่งเสื้อดำมาให้ครูนำไปแบ่งปันกลุ่มคนที่ต้องการจริง จริง  ซึ่งทางพนักงานที่เป็นตัวแทนมามอบให้ว่าถ้ามอบให้ครู ครูจะเป็นตัวกลางนำลงไปให้ถึงกลุ่มคนที่ต้องการใช้จริง จริง  และอีกกลุ่มคือเด็ก และผู้ใหญ่ที่อยู่ในไซด์งานก่อสร้าง


                   เมื่อเย็นวันที่ 5 พฤศจิกายน 2559  ครูนำเสื้อที่ได้รับมอบเดินไปบนถนน จากหน้าห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลเวิลด์  ซึ่งมีคนบนถนนเป็นคนพิการที่ใส่เสื้อสีน้ำเงิน ถามว่ามี  “เสื้อสีดำให้ จะรับไหม” เขาหันมาบอกว่ารับครู  ผมต้องการใส่เหมือนคนอื่นเขา ถึงผมจะเป็นคนต่างด้าว ผมก็รักในหลวงของประเทศไทย  แม่ผมที่อยู่ประเทศกัมพูชา มีรูปในหลวงอยู่ที่บ้านด้วย  แม้แต่บ้านเช่าผมก็มี บ้านผมรักในหลวงทุกคนเลยครับ...

                   เดินต่อมาที่หน้าโรงแรมอโนมา มีแม่และเด็กนั่งอยู่  เหมือนจะพูดภาษาไทยไม่ได้ แต่พอครูยืนเสื้อดำให้ เท่านั้น แม่ลูกคู่นี้ยิ้มยกมือไหว้ แล้วพูดว่าจะได้มีใส่เหมือนคนไทย  “ฉันรักในหลวง”นะ  เขายกมือไหว้ท่วมหัวพร้อมยกเสื้อสีดำไว้บนหัวด้วย   ครูเห็นแล้วน้ำตาซึม  ไม่มีแค่คนไทยที่เราในหลวงของคนไทยเท่านั้น คนต่างด้าวแม้จะมาทำอาชีพที่คนไทยดูถูก พวกเขาเหล่านั้นก็รักในหลวงเช่นกัน



                   นั่งรถไฟฟ้า BTS มาที่พื้นอโศก นัดน้องนักศึกษาไว้ แต่สำคัญสุดมีลูกสาวมาช่วยแบกกระเป๋าเสื้อดำให้ พบชาวกัมพูชา สามครอบครัว ซึ่งใส่เสื้อหลากสีมาก เดินตรงมาหาครู ครูถามว่า “ครูมีเสื้อสีดำรับไหม”  ทั้งสามครอบครัวตอบพร้อมกันว่า รับคะ แต่ขอเป็นสองตัวได้ไหม ลูกชายฉันคนโต ครูก็รู้จักตอนนี้มาเป็นยาม ตอนนี้ต้องใส่ทุกวัน  อีกครอบครัวหนึ่งมีลูกชายสองคนที่ออกไปทำงานเข็นผักที่ตลาดสำโรงทุกใส่ทุกวัน เขามีเพียงแต่ตัวเดียว ขอสองตัวนะครู  อีกครอบครัวหนึ่งบอกว่าฉันเอาแค่ตัวเดียวฉันใส่เองนะครู  ฉันพาลูกตัวเล็กออกมาด้วย ฉันจะได้มีเสื้อสีดำไว้อาลัย  พวกฉันรักในหลวงของคนไทย  ฉันมาอาศัยแผ่นดินทำมาหากิน ถึงแม้ฉันจะขอเงินคนอื่นเขาก็ตาม แผ่นดินที่ให้ฉันได้อยู่อาศัย ฉันไม่อดตายเพราะมาอยู่บนแผ่นดินไทย  ฉันรักในหลวงเหมือนคนไทยจ๊ะ    ครูพูดต่อไม่ได้  แค่คนต่างด้าวเขายังรักในหลวงของเรา  ครูเป็นคนไทยเทิดทูนจริยวัตรพร้อมสิ่งที่ในหลวงทำเพื่อประชาชน  แค่ครูเป็นคนหนึ่งที่ได้ลงมาทำงานช่วยเหลือ นำสิ่งที่คนอื่นให้ไปให้ต่อเพื่อเป็นประโยชน์ต่อคนที่เขาต้องการใช้    เดินหน้าต่ออย่างหนักอึ้ง ด้วยคำพูดของสามครอบครัว ว่าเขา “รักในหลวงของพวกเรา”
                    เดินต่อมาถึงหน้าสุขุมวิท ซอย 19 พบ ผู้หญิงพิการตาบอด ตมกฎหมายพระราชบัญญัติควบคุมขอทาน พ.ศ. 2559  คุณป้าจัน ต้องขึ้นทะเบียนเป็นผู้ผู้แสดงความแสดง แต่ในขณะนี้อนุบัญญัติยังไม่ได้ประกาศชัด พร้อมทั้งความพร้อมของหน่วยงานที่รับผิดชอบโดยตรง ยังจัดสรรบทบาทหน้าที่ตามการบริหารยังไม่แล้วเสร็จ  มือของครูไปจับเสื้อที่คุณป้าจันใส่ ถามว่าเป็นเสื้อผู้ชายใช่ไหมคะ 

                   คุณป้าจันบอกว่าใช่  ฉันไม่มีเงินจึงเอาเสื้อสามีมาใส่

                   กลัวว่าจะออกมาร้องเพลง กลัวคนเขาว่า  ฉันจึงเอามาใส่

                   คุณป้าจัน ครูมีเสื้อดำ “คุณป้าเอาไหมคะ”

                   คุณป้ายกมือไหว้  ครูยกมือรับแทบไม่ทัน  ขอบใจมากนะ

                   ป้าอยากได้มานานแล้ว  ขอบใจมาก ขอให้รวย รวย สุขภาพแข็งแรง อายุมั่นขวัญยืน ทำมาค้าขึ้น ขอให้รวย รวย

                   พร้อมกับรับเสื้อพับใส่กระเป๋า

                   ครูหันมามองอีกครั้งว่า ครูแค่หิ้วมา คำอวยพรเหล่านี้ให้คนใจดีที่ทำเสื้อมาแจก 

                    ครูตั้งใจส่งคำอวยพรนี้ให้กับทีมจิตอาสาของบริษัทนารายณ์

 

                   เดินต่อมาที่หน้าซอยสุขุมวิท 11 ซึ่งในใจครูอยากพบคุณป้าสมานที่ชอบใส่เสื้อลายดอกสีส้ม มาเก็บขยะในช่วงกลางคืน อยู่กันสองตายาย มีรายได้จากการเก็บขยะไปขายนำเงินมาเลี้ยงชีวิต

ได้พบหน้าปากซอย

                   ครูถามคุณยายว่า คุณยายคะ ครูมีเสื้อดำ  คุณป้าสมานใส่เบอร์ L หรือ เบอร์ M 8t

                   คุณป้าสมานยืนงง””””###

                   ย้อนถามกลับมาว่าจะให้ป้าหรือ..!!!!

                   ครูมีเสื้อดำ  พร้อมกับยกให้คุณป้าดู  เพื่อไปทาบตัวคุณป้าว่าเบอร์อะไร

                   คุณป้าสมานยังไม่รับ ย้อนถามมาว่า ให้จริง จริง หรือ....

                   ราคามันแพง  ป้าไม่มีเงินซื้อ..หรอก แต่ละวันหาของไปขาย  ช่วงนี้ราคาของมันถูกได้เงินมาไม่พอกินสองปากสองท้อง  บางวันก็อด  ป้าไม่มีเงินซื้อ..จริงจริง อีหนู

                   คุณป้าสมาน ไม่ได้มาขาย  มีชมรมจิตอาสาเอาเอาเสื้อมาให้ครู นำมาแจกจ๊ะ

                   เอาเบอร์ L แล้วกันนะ

                   คุณป้ายืนมือมารับพร้อมกับเอามาทาบตัวเอง

                   หันมาบอกว่าขออีกตัวให้ตาด้วย  ตาตัวเล็กกว่าป้า

                   ครูเลือกให้เป็นเบอร์ M

                   คุณป้าสมานยกมือไหว้พร้อมทั้งให้พร เสียงดังมาก ว่า “เจริญ เจริญ เจริญ” ทุกคน

                   ป้าอยากได้ใส่มานานแล้ว  แต่เสื้อตัวหนึ่งเท่ากับอาหาร ป้ากับตา สองวันเลย ก็เลยบอกกันว่า อย่าเพิ่งซื้อเลย ฉันกับตารักในหลวงมาก เก็บกระดาษหนังสือพิมพ์ เห็นรูปในหลวงได้แต่ยกมือไหว้กันสองคนเสมอ  บนรถขนของของป้ากับตามีรูปในหลวงจำนวนมากเก็บมาจากถนน


                   เดินเข้าไปในซอยสุขุมวิท 11  อยากเจอยายหลานเป็นชาวกัมพูชา ที่ตามตามาทำงานก่อสร้าง แต่ยายทำไม่ไหวจึงพาหลานชายมานั่งขอเงินบ้างเป็นครั้งคราว บอกว่าได้มาเป็นค่าอาหารสามมื้อ  ค่าแรงขอตาเอาไว้เก็บเป็นค่าขึ้นทะเบียนการทำงานกับค่ารถกลับประเทศ ฟังแล้วก็เศร้าใจ  ในแต่ละวันได้แค่ซื้ออาหารกินเท่านั้น  อาศัยบ้านพักคนงานก่อสร้างเป็นที่ซุกหัวนอน

                    คุณยายใส่เสื้อลายสก๊อตสีเขียว แขนยาวเป็นประจำ เจอกันมาสามครั้งแล้ว

                   หลานชาย เป็นเด็กผอมสูง ใส่เสื้อกีฬาสีนำเงินกางเกงขาสั้นสีดำ  ผิวดำ  ตาสองข้างสุกใหญ่ สว่างมาก

                   เวลาให้ขนม หรือนม สองยายหลานนี้จะอวยพร ยกมือขอบคุณเสียงดัง เมื่อได้พบกันทุกครั้ง

                   ทั้งสองคนจะนั่งหลบระหว่างกระถางต้นไม้  ถ้าคนเดินไม่มองรับรองได้มาเหยียบแน่นอน  นั่งเป็นเงาดำระหว่างต้นไม้

                   นักศึกษาที่เดินตามมาด้วยบอกว่าครูตาดีจัง ผมมองไม่เห็น

                   เลยบอกว่าสายตาของครูมองเห็นแต่ไกล แต่ใกล้ ใกล้ มองไม่เห็น ด้วยสายตาของคนแก่  ตาควรก็จะบอกเห็นแต่เคส เรื่องอื่นก็ไม่เห็นหรอกนะ

                   ครูถามยายเตียนว่า ครูมีเสื้อดำ พร้อมกับเอาเสื้อดำให้ดู

                   ยายไม่ตอบ แต่มือยายเตียนเอื้อมมือมารับทันที  แล้วเอามาทาบตัว

                   ยายบอกว่าใส่ได้  แล้วหันไปหาหลานชายว่าอยากได้ไหมพูดเป็นภาษากัมพูชา

                   หลานชายพยักหน้า แล้วรับเสื้อมากอดไว้

                   ครูจึงหยิบเสื้ออีกตัว บอกว่าฝากไปให้คุณตา

                   ตาของยายแดงกล่ำมาหันมาพร้อมกับยกมือไหว้ บอกว่า “ออกุลเจริญ”


                          ครูเดินย้อนกลับมาหน้าปากซอย พูดกับนักศึกษาว่า ครูอยากเจอป้าสร้อย แก่เป็นคนไทยจะจะขายพ่วงมาลัยจากซอยสุขุมวิท 11 จนถึงซอย สุขุมวิท 19 โดยมีกระด้งที่ใส่พ่วงมาลัยหลายแบบ แล้วเทินไว้บนหัวเดินไปขาย ในช่วงกลางคืนทุกวัน  แก่เป็นคนจังหวัดศรีสะเกษ   อยู่กับหลายชายที่ทำงานเป็นยามที่เฝ้าไซด์ก่อสร้างในซอย  คุณยายสร้อยจะร้อยพ่วงมาลัยเองออกไปซื้อที่พระโขนงกลับมาช่วงบ่ายก็จะมานั่งร้อย ประมาณสักทุ่มสองทุ่มก็ทั้งแบกทั้งหิ้วออกมาที่หน้าปากซอย จะมีลูกค้าประจำเป็นร้านค้าขายเสื้อผ้า

                   คุณยายสร้อยจะชอบใส่เสื้อลายดอกสีชมพู่กับสีขาวเดินประจำ  ครูลงพื้นที่เมื่อไหร่ก็จะมีโอกาสมานั่งคุยกันที่หน้าปากซอย แต่คืนนี้ครูมาดึกกว่าสองทุ่มกลัวแก่กลับไปแล้ว 

                   แต่ออกมาถึงหน้าปากซอยเห็นแก่นั่งอยู่

                   ครูเดินริ่วมาหาคุณยายสร้อยก่อน พร้อมกับยกมือไหว้สวัสดี

                   คุณยายสร้อยมองหน้าแล้ว  ถามว่าจะซื้อพ่วงมาลัยหรือ...

                   ครูได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า ครูมีเสื้อดำมาให้เอาไหม...

                   แก่ไม่ตอบ แต่แก่ค้นหาของในถุงใหญ่สีขาวพลาสติก แก่ค้นใหญ่เลย

                   บอกว่าอยากบอกบุญทำบุญกับอีหนูพร้อมกับส่งซองกฐินวัดหนึ่งให้

                   ทำบุญด้วยกันนะ  จะได้เจริญ เจริญ

                   ครูรับซองมาเอาสตางค์ใส่ซอง...แล้วคุณยายสร้อยให้เขียนชื่อ รับซองไปยกมือท่วมหัว ขอให้เจริญ เจริญ

                   อีหนูจะให้เสื้อหรือ...เอาซิ ยายอยากได้

                   ตาของครูเหลือบไปมองที่หน้าอก เห็นมาริบบิ้นติดที่เสื้อ ถามว่ายายได้มาจากไหน  แก่บอกว่าซื้อมาในราคา 20 บาท ที่ซอยนานาไม่มีของฟรี ทุกอย่างเสียเงินหมด

                   ครูจึงเปิดกระเป๋า ว่าครูมีโบว์ริบบิ้นทำเอง ให้ยายสร้อย  พร้อมกับเอาเสื้อดำทาบตัวแก่ เอาเบอร์ M แล้วกันนะ  แก่ยกมือไหว้ครูก่อน  ครูต้องโค้งตัวไปสุดรับไหว้ยายสร้อยแทบไม่ทัน  บอกว่ามีคนเขาให้เอาให้คนที่ต้องการ

                   ยายบอกว่าขออีกตัวได้ไหม มีหลานชายอยู่ด้วย จะได้เอาไปให้ใส่ เขาให้ใส่ทุกวันเป็นเสื้อใน  หลานชายยายใส่แล้วมาซักมีอยู่ตัวเดียว ราคาเสื้อแพง อยากให้ลดราคาหน่อย  ยายรักในหลวงมากที่สุด อาลัยมาก  แต่ก็ได้แค่ริบบิ้นสีดำเท่านั้น

                   ฉันว่าฉันลำบากก็แค่หาเลี้ยงครอบครัวในหลวงดูแลคนทั้งประเทศ ท่านเป็นคนที่ประเสริฐสุด เป็นยอดคน เก่งทุกอย่าง  ทำทุกอย่างเพื่อประชาชนของท่านจริง

                   แก่หันมาหาครูอีกครั้งขอบใจนะอีหนู ขอให้เจริญ เจริญ มีเงินไหลมาเทมา ร่างกายแข็งแรง  มีแรงมาก มาก

 

                   เดินต่อมาที่หน้าปากซอยสุขุมวิท 5 พบแม่และเด็กชาวกัมพูชา  พอได้เสียง ถามว่าใช่ครูจิ๋วไหม ฉันได้แต่ได้ยินเขาพูดถึง ฉันอยู่ชุมชนเปรมฤทัย ซอย ห้า แม่ของปัญญาไงครู   เราสองคนยังไม่เคยเจอกันเลยนะ

                   ครูจ่ายค่าเล่าเรียน ค่ากิจกรรม ให้ปัญญา มาสามปีแล้ว ขอบใจนะครู

                   คนนี้คือใคร เห็นอุ้มเด็กเล็กอยู่  เป็นลูกกับสามีใหม่   ไม่มีใครเลี้ยงเอามาด้วย  ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน เดี๋ยวเด็กไม่สบายนะ  กลับบ้านได้เร็ว มันเกือบสามทุ่มแล้ว  กลับเถิดนะ  ไม่มีคนเดิน

                   ครูมีเสื้อดำมาให้เอาไหม  เอาครู  เพราะฉันใส่เสื้อลายสก๊อตสีเหลืองปนเขียว  เวลาฉันนั่งอยู่  มีแต่คนมอง โดยเฉพาะแม่ร้านที่ตั้งร้านริมถนน  บางคนก็เดินมาบอกว่า  อย่าใส่เสื้อสีฉูดฉาดมากนัก

                   ฉันไม่มีเงินซื้อหรอก ตัวหนึ่งมากกว่าค่านมลูก  ครูขอบใจมากจริง จริง ขอเป็นสองตัวได้ไหม ให้ปัญญามันด้วย ช่วงนี้มันออกไปเข็นผักตอนเช้ามืดก่อนไปโรงเรียน  แม่เองก็ต้องเอาลูกฝากคนข้างห้องไว้ไปทำงานด้วยกัน  สามีลงเรือประมงมาสามเดือนแล้วไม่ส่งข่าวเลย ฉันแม่ลูกก็ต้องช่วยตนเอง  ทำงานทุกเช้ามืด ยังไม่พอเลย

                   ในช่วงเช้าต้องใส่เสื้อดำ เพราะที่ตลาดสำโรง มีตำรวจมาตรวจทุกเช้ามืด ขอบใจมากนะครู  ครูฉันฉันและลูกมาตลอดเลย   ฉันรักในหลวงเหมือนกันนะครู


 

                   เดินเข้ามาในซอยนานาพบกลุ่มที่มาจากชุมชนโค้งรถไฟยมราช ทุกคนเดินหนีกันหมดว่ามีเสื้อมาให้  พบน้องฟ้า เป็นเด็กพิการตาบอด ใส่เสื้อสีน้ำเงิน  จึงเดินเอาเสื้อไปทาบตัว  แล้วบอกว่าเป็นครูจิ๋ว   น้องเขาจะจำเสียงได้ พบกันทุกสัปดาห์

                   น้องฟ้าหันมายกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งที่ให้เสื้อ แต่เป็นเบอร์ M นะ ตัวมันใหญ่เหมือนกัน  น้องหันมาบอกว่าขอสองตัวได้ไหม จะให้แม่ด้วย  แม่ก็ไม่มีเหมือนกัน ให้ไปสองตัว

                   เดินทะลุซอยนานา วันนี้ซื้อหมดแล้ว จึงบอกน้องอาสาสมัครที่คอยประสานงานให้เป็นน้องกระถินจากชุมชนโค้งรถไฟยมราชที่ออกมาขายของบ้าง มาสลามบ้าง ในซอย ครูจิ๋วลงพื้นที่มากว่าสองปีแล้วยังเจาะข้อมูลไม่ได้เท่าที่ควรว่ากลุ่มคนที่ชุมชนนี้มาขอสลามกันมีจำนวนเท่าไร มีเด็กอีกคน จึงให้น้องกระถินรวบรวมให้

                   เมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2559 ได้ข้อมูลชัดเจนมากขึ้นว่าครอบครัว ที่ออกมาขอสลามจำนวนกว่า 17 ครอบครัว มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่กว่า 70 คน สลับกันในช่วงวันจันทร์ถึงวันพฤหัสบดี เด็กจะมาน้อยเพราะต้องไปเรียน จะมีแต่แม่กับคนแก่  ช่วงวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ จะมีจำนวนมาก  คนต้องคุยเรื่องข้อมูลต่อเนื่อง ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เพราะเสื้อดำ  เสียงยายรินบอกว่า “พวกฉันรัก...ในหลวง” พวกฉันอยากไปสนามหลวงแต่ไม่มีเสื้อดำ อยากพาลูกหลานไปด้วย  วันนี้ฉันได้ใส่ ทุกครอบครัวเดินมาหาพร้อมกับยกมือไหว้..